In 2015 tijdens de IBC zag producer Mike Vernon in Memphis Sari Schorr aan het werk. Hij vergat zijn ‘Keeping the Blues Alive Award’ even, die hij voor zijn werk in de blues scene uitgereikt kreeg en maakte een afspraak met Sari, om met haar te gaan werken aan een album. Sari Schorr is geen groentje, ze heeft al heel wat nummers bij grote labels uitgebracht. Sari stond dit jaar met haar band op (Ge)Varenwinkelfestival in Herselt. We maakten tijd voor een babbel!

Doch éérst haar even voorstellen! Sari Schorr, een NY-se geoefende operazangeres, tourde jaren in EU en in de US met blues legende Joe Louis Walker en Popa Chubby. Ze is recent geïntroduceerd in de NY Blues Hall of Fame. Sari’s nieuwe band The Engine Room bestaat uit de Britse gitariste Innes Sibun (Robert Plant), bassist Kevin Jefferies (Roger Taylor / Jeff Beck, Mike Oldfield, Steve Harley), toetsenman Anders Olinder (Glenn Hughes, PP Arnold, Peter Gabriel sessions) en drummer Kevin O'Rourke. Sari loopt marathons, is dierenrechten activiste en aspirant veganiste. Ze woont momenteel in Brooklyn, New York met haar man en drie geredde pit bulls.

Haar invloeden, zegt ze zelf, zijn er veel en heel uiteenlopend: “Son House, Howlin’ Wolf, Muddy Waters, Lead Belly, Bessie Smith, Etta James, Ella Fitzgerald, Freddie King, Robert Johnson, B.B. King, Peter Green, Robert Plant, Martha Velez en Bob Dylan...”

Sari Schorr debuteert met “A Force Of Nature”, waarvoor ze producer Mike Vernon (Fleetwood Mac, John Mayall, Blue Horizon) aantrok. Sari schreef de nummers voornamelijk zelf en het album is uitgegeven door Manhaton Records (Robin Trower, King King). Sari schreef het album in vier landen: US, UK, Spanje en Duitsland. De basis tracks werden opgenomen in Londen en Sevilla.

Aan het album werkten gitarist Walter Trout (John Mayall, Canned Heat), Innes Sibun (Robert Plant), Oli Brown (RavenEye) en toetsenman John Baggott (Massive Attack, Portishead) mee. Het album is een blues rock album, dat beïnvloed is door de Britse blues uit de late jaren ’60, met heel wat soul invloeden.

Mrs. Sari Schorr, hallo en welkom in België. Bedankt dat je tijd voor ons wou vrijmaken, om dit interview voor de muziek website Rootstime te willen doen.

Toen ik bezig was met de voorbereiding van dit gesprek, schreef ik een aantal KERWOORDEN op, die me moeten helpen om bepaalde onderwerpen aan te snijden en vragen te stellen.
Ik stel voor dat we er aan beginnen… By the way, ken je België?

Ik was hier voor opnames. België is een heel vreemd land, met al die talen… Je moet wel heel verstandig zijn, als je hier geboren bent…

Sari Schorr, je woont in NY, je tourde met Joe Louis Walker en Popa Chubby, je bent geïntroduceerd in de NY Blues Hall of Fame, je bracht één studio album uit…
Is dat voldoende om Sari Schorr VOOR te STELLEN, of wat wil je hier zelf nog aan toevoegen?

Neen, ik denk dat je zowat alles genoemd hebt en dat ik hier niets aan toe te voegen heb. Ik werk hard en ik woon graag in Broadway… En dat ik drie honden heb dat weten jullie blijkbaar ook al. (Gelach…)

Wanneer en waarom besloot je om met een EIGEN BAND (The Engine Room) te beginnen?

(Een zucht) Ik heb enkele jaren gewacht om zelf met een band te beginnen, omdat ik nog niet zeker was of ik er echt klaar voor was. Ik heb eerst met Walker en Popa Chubby getourd om te weten of ik het kon. Ik wou een eigen band, maar ik wou ook dat de band een naam had, een eigen identiteit. De band moest herkenbaar zijn.
Ik kreeg van mensen rond me de raad, om op mijn eigen benen te gaan staan, om dingen zelfstandig te gaan doen.
Op een bepaald ogenblik besefte ik, dat het tijd was om een album te gaan opnemen en, dat ik de kans kreeg om te gaan samenwerken met een legendarische, ikonische producer (Mike Vernon) - die de producer was van enkele van mijn favoriete albums! - en voelde ik, dat ik er klaar voor was.
De spirit was er en dat gaf me veel vertrouwen. Eens dat ik een uitstekend label (Manhattan Records) had en een geweldige band (The Engine Room), wist ik dat ik het moest doen.
Het is onze job om muziek te brengen voor een publiek. We doen ons uiterste best om deze traditie –keeping the blues alive– in leven te houden.        

Is THE ENGINE ROOM een typische blues rock band? Het is op zijn minst een band met heel wat “ervaring”: gitarist Sibun (Robert Plant), bassist Kevin Jefferies (Jeff Beck, Mike Oldfield, Steve Harley), keyboardspeler Anders Olinder (PP Arnold, Peter Gabriel sessions)…
Is dit de perfecte backup band en is er nog wel wat plaats voor verbetering - “room to improve”?

We hebben allen een verschillende achtergrond. De leden van de band komen van verschillende bands, met verschillende achtergronden. Er zijn er met een jazz achtergrond. Bekijk e.e.a. als multi-dimentioneel. Het is inderdaad een band met heel veel ervaring. Of er nog ruimte is voor verbetering, eigen inbreng? Ik denk van wel, want muziek is een levende materie en elke dag is anders. Wij evolueren en groeien voortdurend. Al die elementen worden samengebracht in de muziek. Dit maakt live muziek net zo interessant, vooral omdat geen enkele song altijd hetzelfde is.
Hoe ik ze bij elkaar heb kunnen brengen? Dat was het werk van Innes Sibun, de gitarist. Hij werkte met mij en Mike Vernon aan het album. Vernon merkte op dat we een groot probleem hadden, om die sound live neer te zetten. Het album werd fantastisch dank zij Innes Sibun, Walter trout… Hoe moesten we dit live gaan overdoen?
Innes Sibun kwam op een dag in de studio naar me toe en stelde voor om zijn solo werk stop te zetten en om in mijn band te komen spelen, omdat hij al heel veel energie in het project gestoken had en erin geloofde. De rest van de band vinden was geen probleem, want iedereen wou met Ines Sibun werken. Ines is de drijvende kracht achter The Engine Room.        

Je bracht dit jaar je EERSTE ALBUM “A Force of Nature” uit. Graag een reactie op de volgende vragen.
Waarom koos je voor deze titel – Wat zit er achter de titel?

Ik deed een show in NY en er was een recensent aanwezig, die later een artikel schreef. Hij begon zijn verslag met een opmerking over hoe goed de show was en in de eerste zin omschreef hij mij als: “Sari Schorr, a force of nature…”.  Toen producer Mike Vernon de review las, kwam hij onmiddellijk met het idee, het voorstel, om die woorden als titel te gebruiken van het album: “A Force of Nature”.

Je koos MIKE VERNON als producer… Waarom hem?

(Lachje) Toen ik Mike ontmoette (in 2015, tijdens de IBC in Memphis / nvdr) zei hij tegen me, dat hij op pensioen was en zich terug getrokken had. Hij had toen net een Live Time Achievement Award gekregen. Mike woonde in Spanje, ik in NY en ik besefte welke invloed hij op me had als songwriter. Ik ontmoette hem daar in de massa, sprak met hem kort en hij wist niet wie ik was. Nadat hij me hoorde zingen, contacteerde hij me en stelde voor om samen iets te gaan doen.  

Je schreef DE NUMMERS in 4 verschillende landen: US, UK, ESP & GER en je nam op in Londen & Sevilla (Spanje). Was dit om alles extra moeilijk te maken?

(Opnieuw een lachje) De moeilijkste sessies waren die in Spanje. Mike had me uitgenodigd en de tijdsdruk op me was toen heel hoog. De muziek die we zaterdag en zondag schreven werd op maandag al opgenomen. Je moet weten dat ik voor het schrijven van een tekst tijd nodig heb. Van de drie nummers, die we op anderhalve dag schreven, heb ik de laatste teksten geschreven in de wagen, toen we onderweg waren naar de studio reden. De laatste strofe schreef ik in de studio…

Hoe PERSOONLIJK zijn de songs?

Heel persoonlijk, heel zeker. Mijn songs gaan altijd over personen, met wie ik een band heb.

Hoe was het om samen te werken met WALTER TROUT?

Hij is geweldig! Hij is “our national treasure”!
Ik was bevriend met hem en ik wist niet goed, hoe ik hem moest vragen om te spelen op mijn album. Ik wou onze vriendschap niet misbruiken. Ik stelde de vraag via Mike Vernon. Walter reageerde direct positief. We deden, om het eenvoudig te houden, toen één van zijn nummers (#6 ”Work No More” - Walter Trout /nvdr). Walter vertelde me toen over wat het nummer inhoudelijk ging. De levertransplantatie, het moeizame herstel… Walter is heel open en eerlijk als hij hierover vertelt. Een geweldig man en heel inspirerend!    

Je krijgt nu “Free PROMOTION TIME”: geef ons 3 reden waarom we dit album moeten kopen? O.w.v. de foto op de hoes is m.i. onvoldoende…

Omdat ik geweldige vrienden heb… (Schaterlach) Neen, ernstig nu!
Omdat Mike Vernon me hielp om het album te maken en hij maakte nog nooit een slecht album.
Omdat je geen onnodig risico neemt door het te kopen.
Omdat iedereen die aan het album meewerkte er zijn hart ingestoken heeft…
Wat maakt jou album speciaal?
Ik denk dat iedere artiest speciaal, bijzonder is. Ik heb geprobeerd dingen te vertellen over menselijke ervaringen en dit, door op een ongewone manier naar dingen te kijken. Naar dingen die de meesten onder ons interesseren, beïnvloeden. Ik denk dat daarom mijn album vele mensen aanspreekt. Het is een ode aan de weerstand die alle mensen van nature uit in zich hebben. Ik ben Mike en het label dankbaar, want door hen heb ik mijn grenzen verlegd. We hebben niet op “safe” gewerkt, we hebben de risico’s genomen!... 

Een van mijn “standaard” vragen is: Waar ben je buiten muziek nog mee bezig? Opgelet! Hier ken ik het antwoord al: maratons lopen / mijn honden uitlaten / opkomen voor dierenrechten /  je man…
Of, wat vergat ik nog?...

Ja, mijn geloof in de mensen rondom me. En dit zeker wanneer ik naar plaatsen ga, waar de mensen niets hebben. India, Pakistan…

(Daarna verandert het onderwerp en wordt er over de maraton van NY gebabbeld en, de wind die je dan mee of tegen kunt hebben… Run Sari, run!...
En over haar honden. De drie pitbulls (ze heten Chianti, Chablis en Pinot -want haar man zit in de wijn business) -er waren er vijf toen ze ze vond in een doos!- ze hebben haar geadopteerd en, als ze thuis komt, liggen ze voor de deur geduldig op mammie te wachten…)

Ik denk dat je de film kent met Jack Nicholson & Morgan Freeman, de twee oude mannen met een nog “to do” lijst, “The BUCKET LIST”… Wat staat er nog op jou muzikale “still want to do list”?

Ik zou graag een geweldige drummer willen worden.
Ik zou opnieuw dwarsfluit willen spelen.
Ik zou beter piano willen kunnen spelen. Piano is mijn favoriete instrument.

Wat heb je over jezelf door je muziek van je geleerd?

Geweldige vraag!
Dat je je goed moet voelen in je (eigen) vel.
Dat je niet moet proberen van iemand anders te zijn. Iedereen weet hoe hij is en moet dat excepteren. Ik heb dat gedaan. Ik hou heel veel van jazz, maar ik zal nooit een geweldige jazz zangeres worden. Ik probeer bescheiden te blijven. Accepteer wie je bent en probeer dingen te delen!

Wat zijn je PLANNEN voor de nabije toekomst?

Een tweede album komt er aan, maar vertel het nog aan niemand!... We zitten op schema, nog een label...

Wat mogen we straks verwachten? Wat staat er op je SETLIST?

Van vrienden weet ik dat dit een geweldig festival is met een geweldig enthousiast publiek.
We spelen uiteraard uit ons nieuw album en we delen voor de rest onze liefde voor de blues, met onze nieuwe vrienden. We zulen ons 100´% geven. 

Mr. Sari Schorr, dat waren mijn vragen. Thank you again for your time and thank you for your music!

Ik noteer nog voor de lezers een uitspraak die Sari Schorr ooit eens deed en bevestigde: “ A Pit Bulls’ loving eyes that I just can’t wrest...” (de lieve blik in de ogen van mijn pitbulls kan ik nooit afdwingen…)

Eric Schuurmans

meer foto's

ROOTSTIME UNPLUGGED